گچساران شهری است به وسعت تمام دنیا،شهری که نفت
وگاز آن در بازارهای جهانی و در کشورهای مختلف
عرضه می شود وسهمی کلان در اقتصاد ما دارد.نفت وگازی که استخراج و انتقال
آن ،هرچند چرخ اقتصادی مملکت را به حرکت در می آورد اما دود کارخانه ها و مشعل ها
و گازهای رها شده در فضا که نتیجه این استخراج است ،برای مردم گچساران عوارضی
جبران نشدنی در پی دارد.
در عوض این مشکلات ،اصول مدیریتی ایجاب می کند که
این مردم تلاشگر،از امکاناتی برخوردار بوده تا با دلگرمی بیشتری به فعالیت ادامه
دهند. در این راستا نکاتی وجود دارد که حرف دل بسیاری از این مردم فهیم است ودراین
متن ،به گوشه ای از مشکلات مردم گچساران می پردازیم به امید این که در جهت رفع این
مشکلات چاره ای اندیشیده شود.
1-در روایتی ازپیامبر اعظم (ص)داریم که خطاب به امیر مومنان علی(ع)یکی از سه علامت
فرد خوشبخت را این می دانند که در وطن وشهر خود لقمه حلالی به دست آورد.اما
متاسفانه در سالهای اخیر شاهدیم که جوانان گچساران،برای کار به عسلویه ،ماهشهر و
...می روند درحالیکه در بعضی موارد در مشاغلی که نیاز به تحصیلات تخصصی نیست مثل
رانندگی و...افرادی از شهرهای دیگر در گچساران مشغول به کار می شوند.
خواست حقه مردم گچساران اینست که در جذب نیرو اولویت با افراد بومی باشد.
2-هر شهری برای رشد فرهنگی ،نیاز به فرهنگسراها ،سینماها و اماکن فرهنگی قوی
دارد.درگچساران بیش از یکصد و بیست هزار نفری،اگر تک سینمای شرکت نفت را فاکتور
بگیریم ،دیگر هیچ سینما و فرهنگ سرایی وجود ندارد.در این آشفته بازار فرهنگی عمل
اثر گذار است نه شعار.
